Bandury jak organy

Robert Grudzień, twórca i dyr. artystyczny Międzynarodowego Festiwalu Organowego Lublin-Czuby, sam organista, nigdy nie trzymał się zasady, że impreza jest zarezerwowana wyłącznie dla królewskiego instrumentu. Lubi wprowadzać do programu ciekawostki i w ub. roku na przykład brzmiały na festiwalu obok organów dudy szkockie, lira czy wschodnie gongi. W szóstym koncercie tegorocznego, 11. festiwalu w kościele Świętej Rodziny przy Jana Pawła II 11 też będziemy mieli bardzo orginalny popis, bo dziś o godz. 19 zaprezentuje się Trio Bandurzystek z Ukrainy.

Zespół z Tarnopola gra na rzadko spotykanych w Polsce instrumentach, jakimi są bandury. Podstawą jego repertuaru są tradycyjne ukraińskie pieśni ludowe, a także utwory współczesne. Dzięki współpracy z najwybitniejszymi kompozytorami, wykonaniom popularnych i mniej znanych pieśni ludowych, programom radiowym i tv docierającym do milionów odbiorców, trio zdobyło sobie zasłużoną popularność. Trzy panie z bandurami brały udział w różnych międzynarodowych festiwalach i występowały w wielu krajach świata. Wszystkie artystki obdarzone są pięknymii charakterystycznymi głosami oraz budzą zachwyt publiczności urodą. Razem tworzą unikalne współbrzmienia.

Dziś w programie „Ballada o ukraińskiej pieśni” – sł. Tymoczka/ muz. Iwanonkiwa, „Asturia” Albeniza, „Nie zapomnij” Stelmacha/ Kyrylinoja, Menuet Boccheriniego, „Dola bociana” – Ciloha/ Kyrylinoja, „Łemkowska piosenka” Majorana, ukraińskie pieśni ludowe „Oj tam na górze”, „Wziął bym bandurę” i „Liścik”, ukochana przez Jana Pawła II „Barka”, „Pójdę w dalekie góry” Iwasiuka, Ave Maria Cacciniego, Serenada Schuberta, „Dola” Dembytskoja/ Iwanonkiwa, „Mięta ruta” Tkacza/ Nowytskoho oraz „Czarowne skrzypce” i „Hurdelytsia” Rybczynskoho/ Poklady. TAM

RAMKI

Bandura

Nazwa pochodzi prawdopodobnie od greckiego pandóra – wszystko dająca. Ukraiński ludowy instrument muzyczny należący do chordofonów, w którym struny szarpie się palcami lub plektronem. Jej protoplastą była kobza lub lutnia. Na początku XX w. urosła do narodowego symbolu Ukrainy, atrybutu pieśniarzy wykonujących dumki. W latach stalinowskich gra na bandurze, jako symbolu nacjonalizmu ukraińskiego, została zakazana. Wyróżnia się trzy główne typy .Bandura klasyczna ma 20-24 struny strojone diatonicznie. Jej spód to monolitowy kawałek drewna, zaś płyta wierzchnia wykonywana jest ze świerczyny lub sośniny. Mechanizm strojenia w całości jest wykonany z drewna. Bandura charkowska nazywana też połtawką o 30-31 strunach, które stroi się diatonicznie w czterech oktawach. Różni się również sposobem trzymania, bo muzyk może używać obu rąk na wszystkich strunach podobnie jak w grze na harfie. Z czasem przekształciła się w instrument liczący do 65 strun strojonych chromatycznie. Bandura kijowska ma więcej strun niż klasyczna, w tym część strojonych chromatycznie. Wersja koncertowa ma 62-65 strun i mechanizm zmiany stroju zapożyczony z harfy.

WKRÓTCE NA XI MFO

* 08.08 – Catherine Dagois – kontraalt – Francja i Edgar Teufel – organy – Niemcy; * 15.08 – Marcin Ciszewski – kontratenor i Ewa Bąk – organy; * 22.08 – Irena Małaszewska – śpiew – Ukraina, Kwartet Smyczkowy Cantabile – Ukraina i Valerio Giacobbe – organy – Włochy; * 29.08 – Waldemar Gawiejnowicz – organy.

Kategorie:

Tagi: /

Rok: