Benaefis mecenasa – barda

”Miła X/ Szukam cię/ Zróbmy to/ Byle gdzie/ Byle gdzie/ Byle jak/ Choćby tak/ Albo siak/ Zróbmy to/ Proszę cię/ Bo i tak/ Każdy wie/ Że to ja/ I że ty/ Że to tak/ Że to my” – Włodzimierz Wysocki ”Plotka” (fragment)

Zachęceni słowami Mistrza, poplotkujmy i my trochę. Że Włodzimierz Wysocki – absolwent prawa UMCS, od 1982 r. wykonujacy zawód adwokata, jeden ze stu najbardziej znaczących obywateli Lublina – pisze wiersze i teksty piosenek przekonali się już dawno bywalcy koncertów Lubelskiej Federacji Bardów. Co najwyżej śpiewajacy te utwory Jan Kondrak musiał zaznaczać, że nie nie chodzi o twórczość słynnego moskiewskiego barda. W każdym razie ani ich, ani przyjaciół mecenasa nie zaskoczyło, gdy otrzymali zaproszenie na jego ”Jublileuszowy koncert twórczości podróżnej” ozdobione liczbą 50, co ujawniało wiek bohatera benefisu (mały poślizg wobec sierpniowej daty urodzin). Jubel miał miejsce 8 lutego w Kawiarni Artystycznej Hades.

***

Rychło się okazało, że mecenas W.W. jest też bardem prawdziwym, wykonującym swe pieśni. Na dzień dobry wyznał śpiewnie ”Mógłbym, ale nie wypada” i oddał mikrofon prowadzącym wieczór redaktorom Grzegorzowi Józefczukowi i Waldemarowi Suliszowi (wszyscy dwaj z konkurencji), a ci – bardom bardziej doświadczonym niż jubilat i aktorowi, z którym jubilat co najwyżej konkuruje na niwie tyrad, tyle że adwokackich. Jan Kondrak zaśpiewał ”Deptak”, ”Kiedy jestem sam”, ”Plotki” i ”Może nawet zdążymy” i ujawnił cały – uwaga szydercy! – diapazon środków stosownych przez poetę. Paletę dopełniły wiersze czytane przez Witolda Dąbrowskiego (rzeczony aktor – z Teatru NN) i dwa songi wychrypiane śpiewnie przez Marcina Różyckiego. W jednej podmiot liryczny skarżył się, że życie jest takie porębane, w drugiej – na smutek jesieni, który obiekt jego adoracji pod rzęsami ma.

***

Ekscesom na estradzie z wysokości fortepianu, na którym stała klatka czujnie przyglądała się sprezentowana jubilatowi papuga. Równie czujnie red. Grzegorz J. zakomunikował zebranym, że nie jest ona żadną aluzją do zawodu jubilata.

***

Natomiast czujny red. Waldemar S. zrelacjonował swoją rozmowę z prof. Władysławem Panasem, w czasie której ten machnął ręką: ”Daj spokój, w Lublinie nie ma poetów. Umarł Czechowicz i już!”. Tu jednak redaktor – zasłuchany wcześniej we Włodzimierzowe strofy – dał po czasie profesorowi odpór i rzekł: – A jednak!

Czyż się należy dziwić, że zebrał brawa jubileuszowych gości?

***

Dla wielu clou programu stanowiła próba udowodnienia, że ziściło się marzenie poety, by jego wiersze trafiły pod strzechy (tu strzechę Hadesu). Dwóch najbardziej doświadczonych hadesowych kelnerów, Jarosław Dubiniec i Jan Drozd przy euforii sali odczytało dwa wiekopomne dzieła Włodzimierza W. Z braku miejsca cytujemy pierwsze: ”Pewien facet w Sanoku/ zabił babę w amoku,/ potem wrzucił do Sana,/ krzycząc: Żegnaj kochana!/ Baba poszła do nieba:/ z chłopem zrobić coś trzeba,/ bo mnie zabił okrutnie!/ A ten chłop był już w Kutnie./ Robił zamach bombowy/ bo był strasznie nerwowy”. Dodajmy jedynie, że bohaterką drugiej opowieści przedstawianej mowa wiązaną była pewna krowa z Rogowa.

***

Największą konkurncją dla tych poetyckich pereł stanowiła ”Fraszka na rzekę Tanew wydającą nieużyteczne dźwięki na progach skalnych zwanych szumami w krainie Roztocze położonej pomiędzy Wyżyną Lubelską a Kotliną Sndomierską”. Wykonał ją sam jubilat. Wyszedł i wyrzucił z piersi: ”Szumi/ jak umi” (entuzjazm).

***

Znani już nam redaktorzy otrzymali polecenie sporządzenia recenzji z tego pełnego treści i znaczeń utworu. Z wypracowania GRJ wyjmijmy taki fragment: ”Najwyrażniej: nie może szumieć inaczej niż szumi, gdy szumi jak umi. A my czy przypadkiem nie jesteśmy jak Tanew: szumimy jak umimy?. Jaka kaskada (szkoda, że nie szum – przyp. AM) skojarzeń. Każdy swoim życiem szumi. Spójrzmy wkoło – na polityków. Żyją, ale dlaczego tak szumią? – można spytać. A kobiety, te dopiero szumią jak umią, a nawet więcej”.

***

Po kolejnych czterech pieśniach do słów jubilata w wykonaniu barda Kondraka (jedna prapremiera ”Gadanie stracha na wróble”) i 11 poradach odczytanych przez enterprenerów, a opartych na podręczniku ”Najlepsze lata masz jeszcze przed sobą. Poradnik jak się zestarzeć (zupełnie bez godności) wesoło”, cześć artystyczna jublu mogła zmierzać do końca. Zwieńczył ją osobiście Włodzimierz Wysocki. Bardzo zawodowo. Stanął przed hadesowym sądem przyjaciół równocześnie jako obwiniony (ileż cennej, a tak dziś zapomnianej autoironii!) i jego obrońca z urzędu. Wyrok był łagodny: rzęsiste, długotrwałe oklaski.

***

Zebrani sądzili, że część gastronomiczna ograniczy się do uwidocznionych już od dłuższego czasu specjałów Elżbiety Cwaliny, która produkuje najpyszniejsze na świecie śliwki z kminkiem w occie i podobne specjały. Ale do barku Kawiarni Artystycznek Hades wtoczyła się (na kółkach! na kółkach!) świnka wypieczona przez wojciechowskiego mistrza Włodzimierza Czernieca z Karczmy Biesiadnej. Wśród delektujących się jej porażającym smakim dostrzegliśmy prezydenta Andrzeja Pruszkowskiego i wojewodę Andrzeja Kurowskiego z małżonkami, byłego wojewodę Waldemara Dudziaka, dziekana Okęgowej Rady Adwokackiej Stanisława Estreicha (także z żoną, Żanetą), kolegów po fachu jubilata, mecenasów Zbigniewa Hołdę i Kazimierz Huberta Konarzewskiego (z piekną żoną iberystką Małgorzatą), córkę pana Włodka – Magdalenę, która już jest adwokacką aplikantką, z mężem Andrzejem, Annę i Zbigniewa Lemiechów (to on – co tu gadać – jest spirytus movens Gazety Grodzkiej, której numer 3 wydrukował specjalnie na benefis) oraz kwiat artystycznej i dzienikarskiej bohemy Lublina w osobach trudnych (ilość) do wymienienia. Włodzimierz Wysocki wuglądał na przeszczęśliwego. Jego muza Monika też. My również tam byliśmy i do nieszczęśliwych absolutnie trudno nas zaliczyć. ANDRZEJ MOLIK Fot. Wojciech Jargieło

Kategorie:

Tagi: /

Rok: