Malarski ród Farbiarczyków
Jest malarską tradycją Wenecji, że działały tam całe malarskie rodziny. Najsłynniejszym jest ród Bellinich na czele z Giovannim, ale malował i jego ojciec Jacopo i brat Gentile a można przecież dołączyć do towarzystwa Andre Mantegnę, męża ich siostry. Sławę zdobyli również Giovanni Battista Tiepolo i jego syn Giovanni Domenico. Niestety, nie da się z dzisiejszej perspektywy powiedzieć tego o Domenico Tintoretto (ok. 1560-1635), synu wielkigo Jacopo Robusti zwanego Tintoretto, a więc Farbiarczyk – od zawodu uprawianago przez jego ojca. Fachowcy chętniej nawet wypowiadają się o siostrze Domenika, bowiem Marietta była w swej epoce znaną malarka portretów i… śpiewaczką.
Dziatki musiały ojcu pomagać, bo Tintoretto był tytanem pracy i brał każde zamówienie jakie się pod rękę nawinęło. Do legendy przeszedł jego wybieg jaki zastosował przy „przetargu” na wystrój Scuola di San Rocco. Podczas gdy inni malarze (m.in. Veronese) przygotowali szkice prac, które miała oceniać komisja świeckiego bractwa św. Rocha, on w nocy powiesił pod sklepieniem gotowy już obraz. Załatwił sobie tym największy cykl malowideł w historii sztuki, bo obejmujący aż 56 obrazów. Powstawały w trzech etapach a syn mógł go wspierać przy ostatnim – w latach 1583-87. Pewne jest natomiast, że Domenico malował fragmenty kolosalnego Raju do sali Wielkiej Rady w Pałacu Dożów, z kolei największego chyba malowidła olejnego świata o rozmiarach 22 x 7 m.
Po dokładnym przejrzeniu solidnego przewodnika po mieście na lagunie, domniemywać można jedynie (częstokroć jest napisane: „szkoła Tintoretta”), że Domenico jest autorem Ostatniej wieczerzy z kościoła San Trovaso w mało nawiedznej przez turystów dzielnicy Dorsoduro. Ponoć 1583 r. wykonał też Ukrzyżowanie, ale temat ten (i poprzedni) ojciec malował na pęczki i zapewne nie łatwo było synkowi uwolnić się od manierystycznych wizji rodziciela. Odnalezione obrazy z Tarnogrodu ze św. Janami – Chrzczycielem i Ewangelistą, nie zachowują cech wręcz rewolucyjnego, ekspresyjnego malarstwa Jacopo. To być może tylko pracownia Domenika.
Andrzej Molik
Kategorie: Kurier Lubelski
Rok: 2001